Proza Justyny Bargielskiej ma strukturę podobną lekkiej głowie dmuchawca. Wątki zaledwie stykają się pierzastymi końcówkami, gotowe odlecieć każdy w swoją stronę, pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi oraz aromat poezji, która lęgnie się w najzwyklejszej rzeczywistości niczym roślinność między płytami chodnikowymi.